Je hoeft jezelf niet te veranderen. Je mag zijn wie je bent. Je bent mooi zoals je bent.

Het zijn zinnen die je steeds vaker hoort. En op veel manieren is dat goed nieuws, want het betekent dat we verder zijn dan het oude verhaal waarin je pas meetelt als je slank bent. De norm van perfectie is aan het verschuiven. Lijven die vroeger onzichtbaar werden gehouden, mogen er nu zijn. Het bracht lucht in een gesprek dat jarenlang beklemd voelde, en dat was hard nodig.

Maar het is niet het hele verhaal.

Want ergens zijn we ook iets kwijtgeraakt. Het gesprek over gezondheid. Over hoe je je voelt in je lijf, en niet alleen over hoe het eruitziet. Over wat het betekent als je je elke ochtend vermoeid uit bed sleept, als je de trap vermijdt omdat je buiten adem raakt, als je lijf zwaar voelt, letterlijk en figuurlijk.

Want wat als je jezelf accepteert en tegelijkertijd voelt dat het niet goed met je gaat? Wat dan?

Wanneer acceptatie verandert in vermijden

Ik heb het jarenlang geprobeerd. Niet het accepteren, maar het veranderen. Afvallen. Gezond leven. Controle houden. Ik dacht: als anderen het kunnen, dan moet ik het toch ook kunnen? Dus ik begon. En ik viel af. En ik kwam weer aan. En ik begon opnieuw. Soms hield ik het een paar weken vol, soms wat langer. Maar steeds voelde het alsof ik iets niet goed deed. Alsof ik de enige was die het niet voor elkaar kreeg.

En ondertussen hield ik mezelf voor dat het dan misschien gewoon zo was. Dat dit nou eenmaal mijn lijf was. Dat ik het maar moest leren accepteren. Maar daar zat geen rust in, daar zat alleen machteloosheid onder. En een hoop verdriet waar ik niets mee wist.

Vanbinnen voelde ik me allesbehalve oké. Mijn hoofd was vol en mijn lijf was zwaar. Mijn dagen draaiden om eten, proberen, compenseren, balen. Het was zo vermoeiend. Maar ik wist oprecht niet hoe ik eruit moest komen. Ik dacht dat ik gewoon harder mijn best moest doen. Dat ik ergens die ene knop nog niet had gevonden.

En die knop kwam. Niet als een magisch inzicht of plotseling moment van inspiratie. Maar omdat het niet anders meer kon. Omdat ik wist: als ik nu niks verander, blijf ik hangen in dit patroon. En dat verdien ik niet. Niet omdat ik streng moest zijn voor mezelf, maar juist omdat ik beter voor mezelf wilde zorgen.

Het verschil tussen oordelen en verantwoordelijkheid nemen

In gesprekken over gewicht voel je vaak spanning. Alsof er meteen een oordeel onder ligt. Alsof je zegt dat iemand faalt als ze haar gezondheid onder druk voelt. Maar dat is niet waar het over zou moeten gaan. Gezondheid is geen moreel oordeel. Het is ook geen uiterlijk. Het is iets wat je voelt. Iets wat je merkt. Iets wat je lichaam je probeert te vertellen, al maanden misschien. Soms al jaren.

En natuurlijk: je hoeft niets. Je mag het precies zo laten, maar je mag ook besluiten om te luisteren. Niet omdat iemand anders het zegt, niet omdat de buitenwereld iets van je vindt, maar omdat je zelf voelt dat het anders mag.

Je lijf vraagt niet om strengheid. Het vraagt om aandacht.

Liefde is niet altijd zacht

Wat ik geleerd heb, is dat liefde niet per se betekent dat je alles moet goedkeuren. Soms is liefde juist begrenzen. Niet jezelf blijven troosten terwijl je weet dat het ten koste gaat van je gezondheid. Niet zeggen dat het oké is, als je diep vanbinnen voelt dat het eigenlijk niet zo is.

Liefde betekent ook: kijken. Eerlijk zijn. Niet omdat je wilt afvallen voor een getal op de weegschaal, maar omdat je verlangt naar rust. Naar ruimte. Naar energie die weer terugkomt. Naar helderheid in je hoofd, in plaats van die constante mist van moe zijn, eten, compenseren, proberen en weer terugvallen.

Dat gaat niet over perfectie. Dat gaat over zorg. Over keuzes maken vanuit verbinding met jezelf, niet vanuit controle of straf. En ja, dat schuurt soms. Maar dat betekent meestal dat je op het goede spoor zit.

Waarom ik het voorwoord schreef voor ‘Over Gewicht’

Toen Mariëtte Boon me vroeg of ik het voorwoord wilde schrijven voor haar boek Over Gewicht, voelde dat meteen kloppend. Omdat ik weet hoe moeilijk het is om open te praten over gewicht zonder meteen in oordeel, schaamte of goedpraterij te belanden. Omdat ik zelf jarenlang heb geworsteld met dat thema. Met hoe ik eruitzag. Met wat ik voelde. Met wat ik dacht te móéten voelen.

Dat hele body positivity-verhaal – het idee dat je jezelf gewoon moet accepteren zoals je bent – dat klonk mooi. En ik heb geprobeerd het te geloven. Echt. Maar diep vanbinnen voelde ik: ik bén niet oké. Niet omdat ik niet voldeed aan een ideaalbeeld, maar omdat mijn lijf me dagelijks liet merken dat het niet ging.

En dat is precies waar dit boek zo waardevol in is. Het opent het gesprek dat we al te lang vermijden. Niet over goed of fout, dik of dun, maar over hoe je je voelt. Over de ruimte om te mogen zeggen: ik wil mezelf accepteren én ik wil me anders voelen. Ik wil zacht zijn én eerlijk. Ik wil mijn lijf dragen zonder oordeel, maar ook zonder negeren.

Dat gesprek mogen we vaker voeren. In alle lagen. In alle lichamen. In alle eerlijkheid.

Als je voelt dat het schuurt, ben je niet verkeerd

Misschien voel je bij het lezen van dit stuk iets in je borst. Onrust, herkenning, ongemak. Misschien ben je geneigd om weg te klikken, omdat het confronterend is. Maar misschien ben je ook precies op de plek waar iets mag verschuiven. Niet alles tegelijk, niet morgen perfect, maar wel met een beetje meer eerlijkheid.

Naar jezelf. Naar je lijf. Naar je verhaal.

Het boek Over Gewicht ligt nu in de winkel. Mariëtte legt helder en met compassie uit wat er in je lichaam gebeurt. Waarom gewicht niet alleen over wilskracht gaat. En wat er mogelijk wordt als je stopt met vechten tegen jezelf, en begint met luisteren.

Mijn verhaal vind je in het voorwoord. Misschien is dat een goed startpunt als je voelt dat er iets mag veranderen, niet omdat het moet, maar omdat je weet dat het mag.